Wie mijn artikeltjes en columns vaker heeft gelezen weet dat ik een stiekeme fan ben van Lea Bouwmeester, ons (in de zin van Almeers) kamerlid voor de PvdA. Iedere keer als ik haar hoor of zie in de media heeft ze mijn aandacht. Zo ook vanochtend in de auto op weg naar Amsterdam. Op Radio 1 in een item naar aanleiding van het rookverbod in de horeca. En er is wat positiefs te melden over Lea: ze  is gestopt met roken. “Sinds gisteren zeker”, dacht ik hardop. “Sinds vorige week”, voegde ze er aan toe op haar bekende stralende wijze. Bijna goed geraden dus...

Vorige week kwam een motie over de Almere Principles.nog even voorbij. Geestelijk had ik dit onderwerp wegens gebrek aan uitwerking (zie dit artikel) al gewist uit mijn geheugen. Afijn: de motie stelde vast dat onze principes leidend en richtinggevend moeten zijn in de onderhandelingen over het Integrale Afsprakenkader (IAK), zeg maar het afsprakenlijstje met de regering op basis waarvan de Schaalsprong (verdubbelen van het aantal inwoners) vormgegeven wordt via de structuurvisie 2030+. Bent u er nog?

Het wordt een kortere column deze keer ben ik bang. Ik heb het eigenlijk altijd als de vakantie in aantocht is: geen inspiratie. Het hele jaar door zit je in een ritme, tegenwoordig flow, en ik kan op een één of andere manier niet van het ene moment op het andere plots stoppen. En dus bouw ik automatisch af. Dat doe ik niet bewust, het overkomt me en ik laat het gewoon gebeuren. De wereld draait gewoon een rondje en ik draai even niet mee...

 

Mooie uiting van Lokale, ietwat dorpse, politiek, samengevat in 1 zin, ongeveer alsvolgt uitgesproken door Cocky Kuipers (D66) gisteren bij de behandelingen van de perspertievennota:

"Het gaat best goed met de buurthuizen, de Klaverjassers zijn weer terug!"

Vanochtend vond de makelaar dat hij mijn vrouw uit bed moest bellen. Hij moest een rode sticker met “verkocht” plakken over het bord “Te koop” dat aan ons huis hangt. Het vriendelijke verzoek was of dat nu uitkwam. Nou ken ik mijn vrouw in wakker wordende staat al een jaar of negentien. We mopperen elkaar altijd een goedemorgen toe, waarna er een “ja, ja, jaa-haah” van de ander volgt na een niet te vriendelijk verzoek tot het bereiden van koffie. Zo gaat het al jaren en wij zijn er gelukkig getrouwd mee.

“Moet dat nou echt?”, vraag ik aan de verslaggeefster. “Ja, we hebben beeld nodig om een introductietekst overheen te leggen”, antwoordt ze beslist. En dus hobbel ik richting een steegje om daarna weer richting de camera terug  te lopen. “Ik vind dit helemaal niets”, roep ik nog, maar het hoort er bij hoor ik. Leuk hoor media-aandacht voor een onderwerp, maar ik geloof niet dat ik er goed in ben. Die interviews, het gaat me in ieder geval niet makkelijk af.

In de vorige raadsperiode deed het CDA een voorstel om het parkeren van de auto in de avonduren gratis te maken. Dat lag politiek gevoelig bij de coalitiepartijen, waaronder mijn eigen partij Leefbaar Almere. In de maanden voorafgaand waren we bezig geweest om met een voorstel te komen over betaald parkeren en dat was met hangen en wurgen gelukt. Je raadt het al: het CDA zat toen in de oppositie en het leek er op dat ze ons in een nare klem had zitten. In mijn beleving was dat ook het enig doel.

Ieder twee weken wordt er op de politieke markt een deel van de gang van zaken rondom de verdubbeling van onze stad gepresenteerd. Stukje bij beetje wordt duidelijk waar keuze gemaakt moeten worden. Nog niet duidelijk is waaruit precies gekozen kan worden. Alle onderdelen waaruit de groei bestaat zitten aan elkaar vast, het zijn communicerende vaten. Doe je hier dit, dan heeft het gevolgen voor daar.

Nou, dat waren ze dan, de Almere Principes.  

De bespreking van de Almere Principes, afgelopen donderdag op de Politieke Markt,  is niets meer gebleken dan het spelen met woordjes, zeuren over kaders en begrippen. Geen enkel moment de intentie gehoord dat we het aan durven pittige afspraken te maken. Het  filosofisch werkje is er nu. Iedere stad zou dit kunnen ondertekenen. Inhoudelijk heeft het hetzelfde opendeurengehalte als het economisch actieplan van wethouder Martine Visser of een broedsel van de vrienden van Almere Citymarketing.

 

Leefbaar Almere heeft een initiatiefvoorstel ingediend om 2 klokkenluiders te huisvesten in Almere en voor hen een passende baan te regelen. Er zou landelijk een oplossing moeten komen voor klokkenluiders, maar dat wil niet lukken. En dan kan je als lokale overheid je verantwoordelijkheid nemen. Voor mij is het klip en klaar dat Ad Bos juist in Almere zijn leven moet kunnen doorstarten.

Zaterdag vroeg in de middag. Mijn vrouw is vandaag elders, dus ideale dag om wat politiekerigs te doen. Donderdag de perspectievennota gekregen van het college. Die ligt halfopen op de koffietafel. Gisteren is -zoals iedere vrijdag- de agenda voor de komende Politieke Markt in de bus geploft. Ligt er naast. Even gekeken waar ik waarschijnlijk naar toe moet. Volgende week weliswaar geen politieke markt, maar dan kan ik me vast een beetje inlezen.

Vandaag weer bij Zembla: de klokkenluiders. Reden om nog een keertje een artikel te plaatsen dat ik op 22 oktober 2007 schreef voor de website van Leefbaar Almere.

Een paar weken geleden was Ad Bos op de televisie. Wie? Ad Bos (http://nl.wikipedia.org/wiki/Ad_Bos), de "klokkenluider van de bouwfraude". Hij woont nu in alles wat hij nog bezit: een camper, die hij bij de gratie van een aardige boer naast een boerderij mag neerzetten. De man bezit verder niets meer, behalve schulden. Nederland gaat niet goed om met klokkenluiders, vind ik. Waar deze Ad Bos best een held genoemd kan worden, wordt hij politiek correct keurig genegeerd. Hij bezit niks en krijgt nergens werk.

Het verrijdbaar podium op de Grote Markt gaat verdwijnen. En daarmee ook de traditie van Leefbaar Almere om ieder jaar een motie bij de perspectievennota in te dienen. Een ding dat het hele jaar niets staat te doen is niet echt nodig. Bovendien kost het jaarlijks 2 ton om het in beweging te houden. Dat geld kan ook gebruikt worden voor evenementen, ook op andere plaatsen dan de Grote Markt. Zo verspreid je optredens over de stad. Maar dat terzijde.

Maanden heb ik uitgekeken naar afgelopen dinsdagavond. Er stond een werkdiner met William McDonough in de agenda.  In mailtjes en gesprekken refereerde hiernaar als "Meeting God". En ik dacht dat ik er helemaal uit was. Cradle to Cradle, recycling in de overtreffenSTE trap. Maar dat ben ik dus niet. Om de groei van de stad in goede banen te leiden wordt er gewerkt met de Almere Principes. Een afsprakenlijstje, zoals eerder de Hannover Principles zijn vastgesteld. Maar de principes zijn vager dan ik had gehoopt. Nauwelijks dwingend, heel open en voor politici gemakkelijk te ontlopen...

Zaterdag ben ik even bij de opening van een sociaal cultureel centrum in Stedenwijk geweest. Ik kom daar bijna nooit dat leverde een 20 minuten durende verdwaalpartij op. Ik vind oudere wijken, voor zover je daarvan kan spreken in Almere, leuk. Interessant is denk ik een beter woord. Veel wijken in Almere zijn zo af, zo klinisch. Het is er, maar het leeft niet.

Vandaag zou hij 60 geworden zijn, ik kan me daar helemaal niks bij voorstellen.
Voor minstens 150 jaar geleefd, te jong gestorven.

Alfred Lagarde 2 april 1948 - 1 januari 1998

http://bigbadal.radio.nl/bigbadal
http://www.veronicastory.nl/story/story/biografie/l/lagarde/

Ben weer een beetje aan het inkakken. Beetje moe. Beetje minder letten op eten. Teveel koffie. Hangen op de bank. Wordt weer zwaarder. Afijn: er moet weer gesport worden, vond ook mijn internist. En zo is een arrangement geregeld om deze oude man in wording weer op te frissen. 

“Maar jullie wonen toch fantastisch..?”, vraagt de andere kant van de lijn retorisch . We willen verhuizen. Particulier Opdrachtgeverschap verkend. Maar we hebben nu niet de energie om ons eigen huis te bouwen. Dit huis is echt mooi, past ons perfect, maar het hier is te rustig. Er gebeurt echt helemaal niets. En veel mensen dromen daar van. Maar voor ons is het 30 jaar te vroeg gebleken.